woensdag 11 november 2015

zou er water zijn op Mars?

Een projectje dat al lang op mijn to-do-lijstje stond... een zwemtas voor de jongste.




Eerst was ik van plan een zak te maken met 2 trekkoortjes, tot ik het boek "Stof voor Doe-het-zelvers" zag staan in de bibliotheek... De tas die daarin stond deed me terugdenken aan mijn eigenste zwemtas, toen ik zelf nog op de basisschool zat.




Voor de binnenzijde en de onderkant gebruikte ik gelamineerd katoen, voor de buitenzijde een stofje van Michael Miller, retro rocket rascals. Om de buitenkant een beetje weerbestendig te maken behandelde ik het eerst met zo'n speciaal melkje; hierdoor zou het waterafstotend moeten worden.

Voor de onderkant had je een rondje nodig; ik gebruikte het grootste deksel dat ik in de keukenkast kon vinden als basis en tekende er een naadwaarde van 1,5 cm bij. Daarna tekende ik een grote rechthoek. De onderkant van deze rechthoek dient net iets meer dan de omtrek van de cirkel te zijn, de hoogte bepaal je zelf. Tussen de bodem en de zijkant stikte ik een rood paspeltje.


Eerst dien je 2 aparte tassen te maken, die je nadien met de goede kant op elkaar aan elkaar stikt. Omkeren door een keergat, dichtnaaien, een koord door het tunneltje... klaar was- ie!



Toch ondervond ik een klein minpuntje aan het patroon uit bovenvermeld boek... Omdat de binnenstof vrij stug is kan je het bovenaan niet gelijk dichttrekken, waardoor je daar een opening blijft houden. Om dit op te lossen naaide ik een flapje dat over de opening valt, zodat de inhoud ook bij regen droog zou blijven, en welk vooraan gesloten kan worden dmv een drukknop.


Om het af te maken printe ik nog een leuk, bijpassend, labeltje af met de gegevens van mijn astronautje.


Senne is klaar om te gaan zwemmen, al zal het gewoon in een zwembad zijn en niet in de ruimte...





zondag 8 november 2015

zacht als een TEDdybeertje...

Momenteel is er een babyboom in de naaste omgeving; mijn zus zal één dezer dagen bevallen en ook op mijn werk lopen er 2 zwangere collegaatjes rond. Binnenkort naar enkele babyborrels dus!

Ik had natuurlijk al een cadeau voor de zus gemaakt (de AVA-slaapzak uit LMV), maar naar de ukkepuk z'n (of haar) eerste feestje ga je natuurlijk niet met lege handen...

Vorige week stak dan de nieuwste editie van LMV in de brievenbus en jawel! Het zachte TED-pakje sprong er direct bovenuit! De timing was perfect aangezien het vorig weekend stoffenspektakel was in Mechelen, en ik een voormiddag kon snuisteren op zoek naar het ideale stofje.

Uiteindelijk viel de keuze op een nepbontje. Na lang twijfelen want na mijn ervaring met de poncho in zo'n stof had ik mezelf laten beloven nooit meer met zo' moeilijke stof te werken.. De verleiding was dus toch te groot en ik kocht mezelf zo'n grote coupon, in de hoop dat het deze keer beter zou lukkken.

Ik nam het patroon in de grootste maat over maar tekende 1,5 cm naadwaarde bij ipv de aangegeven 1 cm; dit zou me wat meer speling geven bij het stikken van de stof (door de opstaande haartjes is het immers moeilijk om juist te bepalen waar je stik). Het knippen leverde wederom een tapijt onder mijn keukentafel op, dus na het nodige opkuiswerk kon ik eindelijk aan de slag!

Alhoewel!? Ik was van zin om voor alledrie de zwangere dames zo'n cadeautje te maken en had me dus ook evenveel deelbare ritsen aangeschaft, welke ondertussen naast tandjes ook beentjes bleken te hebben gekregen... onvindbaar dus! Ondertussen kwam ik een (veel te lange) blinde rits tegen, en had ik de zoektocht gestaakt (sinds gisteren zijn de vermisten terecht, doch ben ik eigenlijk blij dat ik ze niet gebruikt had - de onderkant is veel harder dan bij de blinde rits, wat voor irritatie zou kunnen zorgen). 

De voetjes bleken ook een uitdaging; de achterkant rimpelen, de zooltjes er mooi aanstikken... simpel vond ik het niet echt.

Om het allemaal zo net mogelijk af te werken moest ik ook nog mijn overlock-fobie overwinnen, en al bij al ben ik content over het resultaat.

Niet alleen schattig dus, dat Ted pak, maar ook nog zalig zacht...    
                                         stiekem jaloers :)




zaterdag 24 oktober 2015

I love vintage...

De eerste versie van de June Dress was dan ook direct een schot in de roos! Vandaar dat ik al snel aan een tweede exemplaar dacht. En daar wij regelmatig naar retro-avonden gaan, komt zo'n kleedje zeker nog eens van pas. 



De stof vond ik onderaan de stapel; een bloemenstofje dat ik oorspronkelijk kocht om een truitje uit te maken. De combinatie van de print en zo'n patroontje deed me toch twijfelen en dus ging de lap de stoffenkast weer in. Een jaren '50 jurkje vraagt om een leuk printje en dus mocht de schaar in het stofje.


Omdat die eigenlijk zou dienen voor het truitje was de coupon slechts een grote meter lang. Het vergde wat puzzelwerk maar alle patroondelen konden toch worden geknipt.


Naarmate het kleedje vorderde vond ik dat er "iets" mankeerde... Ik vond een mooi lint van zo'n 3 cm breed in een donkerpaarse kleur om rond mijn middel te strikken. Om dat lint zo goed mogelijk op z'n plaats te houden maakte ik aan de zijkanten lusjes. De zoom werkte ik met een flanelsteek.

Het resultaat kan me wel bekoren... Mét strik is het lekker retro en zonder kan ik het combineren met een jeansjasje en lage botjes. 

                  Missie geslaagd en op naar een volgende ;)










donderdag 22 oktober 2015

Oh deer... nog 'n Leather Sweater!

De Leather Sweater uit LMV... 
in de loop van de vorige weken rolden er 4 exemplaren vanonder mijn naaimachientje. 3 ervan waren voor mijn jongste zoon van 8 en eentje voor mijn metekindje, die onlangs 3 werd...

Een week geleden zat er dan die uitnodiging in mijn mailbox, om deel te nemen aan een wedstrijd mbt de voormelde trui. Enthousiast stond ik al op het punt om enkele foto's door te sturen, tot ik las dat er voorwaarden gesteld werden aangaande de maat. Geen van mijn creaties kwam dus in aanmerking, wegens te groot / te klein. 
Wat een teleurstelling!

Omdat ik niemand ken die de vereiste maat 122 - 128 zou kunnen dragen, begon ik te twijfelen. Enkel als ik de trui uit de stapel restantjes in mijn stoffenkast kon maken, zou ik de uitdaging aangaan...




Ik vond een halve kussensloop (de exemplaren van Action zijn langs beide zijden bedrukt) en 2 lappen sweaterstof. De afbeelding van het hert was net groot genoeg om het voorpand uit te knippen en van de donkere stof kon ik nog wel een ganse trui maken. De lichtbruine sweaterstof gebruikte ik omgekeerd, met de zachte (binnen)zijde naar buiten, voor de schouderstukken en een boordje onder de print. Een lapje donkerbruine boordstof kon dienen voor de hals- en mouwboorden.

Na wat puzzelwerk stond mijn truitje in elkaar, maar miste hij nog een leuk detail. De zachte stof verstevigde ik met vliesofix om er nadien - met een klein snijmachientje - letters uit te snijden. 


Onder het motto "meedoen is belangrijker dan winnen" heb ik mijn foto verzonden en één dezer dagen verhuist het hert naar de kleerkast van Tuur, waar hij van een 3-jarige winterslaap kan genieten...




woensdag 21 oktober 2015

let's label it


Ik had al een labeltje... zo'n gevalletje dat je moet instrijken.


Toen ik het liet maken vond ik het er best leuk uitzien; met kersjes op de achtergrond kan je bij mij niet veel verkeerd doen. Als tekst had ik er "Made by me - 0 % perfect 100 % made with love" op laten zetten. Mijn man vond dit negatief overkomen, ik eerder grappig (en waar).


Ik had al meerdere keren op de site van nominette zitten kijken en inderdaad... de innaailabels die je via hen kon bestellen zagen er véél deftiger uit.


Een jaar na de vorige bestelling heb ik nu dus toch maar doorgebeten (met de korting van LMV als extra stimulans) en een
deftig labeltje ontworpen.

CREATIVEMIE - made with love


Dit is'm dus geworden : klassiek grijs met een tikkeltje roze en de naam verwijst naar mijn blog.
Het onderschrift spreekt ook boekdelen; ik heb mijn hart aan deze hobby verloren.


           Het pakketje bevat 100 van zo'n labeltjes... tijd om er in 
                                        te vliegen dus ;)

zaterdag 17 oktober 2015

had Pino een zus?



Deze vraag ga ik ongetwijfeld een paar keer krijgen ;)


Voor een projectje dat ik volgende week tijdens de naailes hoop af te maken moest ik op zoek naar een voeringstofje... Een half metertje maar, voor de rest had ik niets nodig...

Vandaar dat ik dus gisteren richting Kasterlee trok, naar de Stoffenstraat. De voeringstof lag natuurlijk boven, zodat ik al die rollen met mooie stofjes wel moest passeren. De rol met dit stofje trok meteen mijn aandacht; het had de juiste kleur (roze), voelde aangenaam aan (zacht) en zag er ongelooflijk knus uit! Toen even later een verkoopster passeerde in een truitje gemaakt in de witte variant, was ik helemaal verkocht...

Na wat heen en weer geloop, lang twijfelen en mezelf trachten te overtuigen dat ik het écht niet nodig had, ging ik toch overstag. Ik liet 1.20 meter afknippen (écht net genoeg!) en koos er een boordstof bij. Ik koos voor gebroken wit, om het geheel toch een volwassenere uitstraling te geven.

Het patroon lag al vast : mijn aangepaste versie van de Hope Cardigan : de Faith-sweater. De stof knipte ik tegendraads; de schubjes liggen open aan de bovenkant. Dit had ik gezien bij de verkoopster haar ontwerp en het gaf een wat speelser effect.


stof : de Stoffenstraat - Kasterlee


Het knippen zorgde voor een mooi roze tapijt onder mijn keukentafel, en de pret kon beginnen. Het stikken verliep wat moeizamer (door de "schubjes" kan je soms moeilijk zien tot waar de stof eigenlijk komt), maar al bij al nam dit niet zoveel tijd in beslag. Voor de mouwboorden nam ik het patroondeeltje van de originele Hope cardigan maar voor de onderkant tekende ik een boord van 14 cm af, wat een eigenlijke boord van 6 cm opleverde.


stof : de Stoffenstraat - Kasterlee
De halsafwerking was iets problematischer... Na 3 verschillende boorden uitgetest te hebben vond ik deze oplossing nog het beste... Een gewone naad was niet mooi (tekende te hard af), afwerken met boordstof vond ik ook maar niets. Nu is het gewoon zoals het geknipt is, wat een beetje uitkomt als een boothals. Aan de binnenzijde heb ik de kant wat tegengenaaid zodat het zeker niet zou gaan rafelen. Uiteindelijk ben ik er wel content mee, en hij zal zeker met regelmaat uit de kast komen!

En of Pino nu écht een zus had? Tja, dat zal u even moeten googlen ;)

linkje naar de stof :
http://www.destoffenstraat.com/catalogsearch/result/?q=Glimmend+bontje



dinsdag 13 oktober 2015

Something to hold on to...


Op 15 oktober 2014 moesten we afscheid nemen van mijn vader... veel sneller dan gedacht, doch ook niet onverwacht...

De eerste maanden na zijn overlijden had mijn moeder het te druk met het regelen van duizend-en-één zaken, maar toen kwam de onvermijdelijke vraag : wat doen we met zijn kleding?

Ze begon van alles te sorteren, vroeg aan verschillende mensen of ze er iets van konden gebruiken en maakte zakken gereed voor het goede doel. Er waren echter enkele kledingstukken die écht van hem waren; die kon (en mocht) ze toch niet wegdoen!

In eerste instantie werden deze terug in de kast gelegd. Tot ik op internet een afbeelding zag van een zogenaamde "memory-bear"... dit vond ik zo'n mooi idee! De vraag was natuurlijk of mijn moeder dit ook zag zitten...

Ik vroeg voorzichtig achter die ene broek, zijn favoriete sjaal en één van zijn scheidsrechtertenue's (ondanks zijn leeftijd was mijn vader nog steeds "arbiter", iets waar hij ongelooflijk trots op was) en polste of ik deze mocht verwerken. Dat ik er een beer van zou maken hield ik toch nog even voor mezelf...

Ik printe het patroon van de HOW JOYFUL BEAR, welk ik vond op www.howjoyful.com, en liet het anderhalve keer vergroten in het copiecenter.  Toen begon het puzzelen; daar ik de patroondelen vergroot had, kwam ik amper toe met mijn stof! Ontelbare keren heb ik alles verlegd... iets verkeerd doen was geen optie!

De broek werd verknipt voor de benen en armen, hetgeen nog overblijf combineerde ik samen met de sjaal voor het hoofd. Een hemd leverde nog genoeg stof op voor de buik, rug en onderkant van de voeten. Het embleem van de voetbalbond zou een ereplaats krijgen op de buik. Het stikken van de verschillende stukken bleek niet enkel letterlijk maar ook figuurlijk een moeilijke klus... achteraf gezien was dit een deel van het verwerkingsproces en had ik er toch wel baat bij.

Na enkele weken was het zover... Hoe zou mijn moeder reageren? Ik was er niet gerust op!
Mijn vrees was ongegrond...Ongelooflijk blij met het resultaat heeft ze de beer een ereplaats gegeven in de living, in mijn vader's zetel.

Zoals ik al zei; dit was een deel van mijn verwerkingsproces. Hopelijk kan "klein Rogerke" haar helpen in het hare...